De druiven die wij vier jaar geleden plantten, hebben hun beste jaar tot nu toe. De trossen hingen tot voor kort wellustig boven onze hoofden te lonken: niet tegenop te eten. Gelukkig zijn wij niet de enigen graag druiven eten. Merels zijn er ook dol op. Ze hadden ze natuurlijk allang in de gaten – merels zijn niet van gisteren. Ze plukken een druif en proberen ‘m dan in z’n geheel door te slikken. Dat lukt niet altijd in één keer; soms blijft de druif eerst een paar keer in de keel steken. Dat weerhoudt ze er niet van om stug door te gaan met druivenplukken. Een voor een voor een.
Geef een reactie