Wat was-ie weer leuk, de Love Swim in de Amstel afgelopen vrijdag. Voor het eerst in drie jaar weer gehouden en meteen lijkt het alsof nooit is weggeweest. Wat is het geheim van het leukste openwaterzwemevenement van Amsterdam? Lees verder
Categorie: Events
Ik ben geen royalty spotter en maak het dus niet zo vaak mee; een Koninklijk Bezoek. Maar soms komt het voor – dan reis ik af naar een locatie waar een lid van het Koninklijk Huis een bezoek zal afleggen.
Dat begint ruim van tevoren met een meer dan officiële aanmelding – je kan niet spontaan komen binnenvallen. En als je dan zo’n pand betreedt, is de stemming, hoe zal ik het omschrijven? ‘Elektrisch geladen’ komt nog het dichtst in de buurt. Hoe nonchalant men er tevoren ook over mag spreken, als het uur der waarheid nadert, zindert zo’n plek van de anticipatie.
Prins Willem-Alexander kwam naar Groningen om bij uitgeverij Noordhoff het eerste exemplaar van De Bosatlas van de Geschiedenis van Nederland in ontvangst te nemen. Ruime 5 kg boek van een uitgeverij die dit jaar haar 175-jarig bestaan viert.
ZKH W-A kwam stipt op tijd aan en snelde onder aarzelend applaus met dynamische pas de trap op. Wat is die man goed in zijn vak! Na het culturele deel van het programma nam hij ontspannen en geïnteresseerd het eerste exemplaar in ontvangst, liet zich langs de kleine tentoonstelling voeren en uitgebreider dan gepland bracht hij tijd door met de makers van het boek om ze te spreken – niet alleen de directeur en uitgever, ook de hoogleraren en de cartografen en de redacteuren en andere mensen die aan het boek hadden meegewerkt. Systematisch. De veiligheidsmensen begonnen wat zenuwachtig op hun horloges te kijken, maar W-A liet zich niet opjutten.
Een half uur te laat vertrok het gezelschap weer. De grote zwarte auto’s verdwenen in de regen. Een van de medewerkers merkte op: ‘Hij heeft zich er niet met een Jantje van Leiden vanaf gemaakt’ – de hoogste mogelijke Groningse lof.
Ze komen niet veel voor in Nederland, maar ze bestaan: fans van Pink Martini. Ik ben een van hen. Nooit van gehoord? Kijk, luister en geniet van Hang on, little tomato met Thomas Lauderdale (leider van de band, piano) en China Forbes (zang).
Pink Martini komt uit Portland, Oregon. Portland ligt prettig ver weg, dus veel tijd kost het fan-zijn niet en de Europese tournee van de groep was het perfecte excuus voor een weekendje Parijs. Pink Martini trad op in het legendarische (en licht uitgewoonde) Olympia theater.
In eerste instantie was ik teleurgesteld dat niet China Forbes maar Storm Large naar Europa was meegekomen als leading lady. Storm Wat? Storm Large. Ja zo heet ze echt. Maar toen Storm haar mond opentrok, was ik verkocht. Wat een stem. Wat een presence.
De loeigrote Gotische beletteringstatoeage (zichtbaar door een geraffineerd rugdecolleté) deed mij vermoeden dat Storm Large in haar verdere muzikale leven wel eens een tikkeltje wilder door het leven zou kunnen gaan. Op YouTube gezocht én gevonden. Mijn favoriet is deze clip, waar ik erg om moest lachen. Vooral het mannenkoortje doet het geweldig. Waarschijnlijk heeft tout alternatief Portland, Oregon eraan meegedaan: My vagina is 8 miles wide’.
Kar met paard in Gaasterland: dit is een samengestelde menwedstrijd waar je als deelnemer een flink deel van de zaterdag mee zoet bent. Aan het einde van een lang parcours – eerst een dressuurproef, dan uren door het bos draven, vervolgens een slalom langs allerlei hindernissen – staat De Waterbak. Daar staat iedereen die een fototoestel bij zich heeft.
Sommige paarden waden er op hun gemak doorheen en ze gaan ook niet harder als de koetsier ze met rauwe kreten aanspoort (kwestie van gewenning, neem ik aan). Andere paarden storten zich daarentegen in het gespetter als waren zij Pieter van den Hoogenband – en dat oogt meteen een stuk dynamischer. Aan de reflectie van het paardenhoofd rechtsonder zie je hoe rustig het water een seconde daarvoor nog was.
Op zondagmiddag in de auto gestapt voor voor de opening van de expositie van beelden van Leen Kessels in Galerie Ariana in Den Haag.
Abstract en tegelijkertijd organisch ogend, van Belgisch hardsteen en zo bewerkt dat sommige sculpturen uit laagjes leisteen lijken te bestaan. Sommige lijken zo licht dat je bijna kunt geloven dat ze op water zouden blijven drijven. Ik wou dat ik een ruime witte hal of een grote groene tuin had waarin deze rankheid tot zijn recht kwam.
Het was al laat op de avond, na afloop van een feestelijke voorstelling ter gelegenheid van de 90e verjaardag van Hetty Blok, (aka Zuster Clivia van Ja Zuster, Nee Zuster).
De laureate was na een avond gezang, loftuitingen & felicitaties bekaf – negen decennia gaan iemand tenslotte niet in de koude kleren zitten – maar verdomd als zij niet voor het huiswaarts gaan de dansvloer opstapte met Kees Schafrat, op de levende muziek van ’t Rembrandt Duo.
Zo kom je zelden in Rotterdam en zo verkeer je er wekelijks.
Aanleiding deze week was Deelderdag: het AOW-feestje van Jules Deelder, bard van de Maasstad, nachtburgemeester van Rotterdam. Er werd ook een boek gepresenteerd – reden waarom ik er voor Boekblad heen ging. Volgens Jules’ dochter Ari (bekend van het gedicht ‘Lieve Ari/Wees niet bang/De wereld is rond/en dat istie al lang .. etc) kunnen wij nu al die eerdere dunne boekjes de Maas inpleuren en vervangen door dit ene, kloeke boekwerk: “Bijna alle verhalen”.
De pensionado zelf liet trots zijn nieuwe tanden zien (rechter bovenhoektand platina) en verklaarde tegenwoordig huppelend naar de tandarts te gaan. Daarna speelde hij ritme-ondersteunend mee in de band New Cool Collective (jazz, latin) van Benjamin Herman, een Buddy Holly lookalike altsaxofonist voor ie ik ter plekke viel als een blok.
Het was een mooie, rauwe avond. Verpletterd & nahummend reed is ’s nachts weer naar huis. Want zo verkeer je wekelijks in Rotterdam en zo heb je er niets meer te zoeken.
Het is een snapshot dat enige toelichting kan gebruiken. Deze meneer kan mondharmoonica spelen terwijl hij een stokje op zijn neus balanceert. Echt waar. Zijn harmonicabegaafdheid is beperkt (tot in en uitademenen), maar het stokje is vrij kort en dat maakt het extra moeilijk.
Hij verkoopt ook ansichtkaarten van zichzelf waarop je hem dit kunstje op verschillende lokaties ziet doen. Ik heb er drie gekocht, voor 1 euro het stuk – een koopje.
Hij vertelde me dat hij ook te huur is om op te treden op feesten en partijen. Voor geinteresseerden: overdag is hij meestal op de Albert Cuyp te vinden.
Een van de mooiste foto’s die ik vandaag (deze week, deze maand, dit jaar) heb gezien is deze. Hangt op een tentoonstelling van sociaal-realistische foto’s van Italiaanse fotografen (jaren 50 en 60), maar hoort daar eigenlijk niet thuis.
Mario Giacomelli heet de fotograaf en zijn werk lijkt op impressionistische schilderijen, vol onscherpte en beweging en juist daardoor zo prachtig. De geestelijken in zwarte jurken dansen in een kring in de zon, dus enorme contrasten, je ziet geen details meer.
Alleen de figuren, de zwierende gewaden, de cirkelende beweging en het plezier. En ik hou niet eens van geestelijken. Het is onderdeel van een serie over seminaristen, een opdracht die hij kreeg van de katholieke kerk. Jongens in soutantes die trainen voor het priesterschap, maar waarin de jeugd en het leven op het platteland nog helemaal aanwezig is. Ik heb een nieuwe favoriet: Mario Giacomelli.
Recent Comments