Arreslee racen in Gaasterland: fraai winterweer, kleurig opgetuigde paarden, een startmeester in beige jas, veel bontmutsen en baarden (wel zo praktisch, bij deze temperaturen) en een defilé van de deelnemende aanspanningen.
Categorie: Viervoeters (Pagina 3 van 9)
Over paarden, honden, katten, soms een enkel schaap…
Door de slechte zomer was het er niet meer van gekomen – een middagje weg met de boot. Voor het eerst in zes maanden gingen Chick & Chucky aan boord voor een rondje Slotermeer.
Ze waren het duidelijk niet vergeten; al vrij snel hielden ze het dek voor gezien en gingen lekker met elkaar klieren in de kajuit.
Ruschka is de pre-vaatwasser in het huishouden. Sommige klusjes zijn smakelijker dan andere. Calvé heeft als slagzin: Wie is er niet groot mee geworden? Voor Ruschka geldt: Calvé – Daar is ze oud mee geworden.
De dakgoot is niet meer hoog genoeg als Chick mijn hoofd uit het dakraam ziet steken. Dáár wil ze heen! Omhoog! omhoog! Maar het dak is te steil voor haar.
Uiteindelijk krijgt ze een kontje van Inge (die daarvoor ergens een ladder vandaan tovert). Chick gaat omhoor en kan ik Chick bij haar nekvel grijpen. Waarna ze – heftig snorrend – op zolder zit. Missie geslaagd.
Het gaat steeds beter met de snorharen van de Chick nu Chick & Chucky hun tweede huis in Friesland hebben. Chucky knaagt er niet meer aan, waarschijnlijk omdat hij betere dingen te doen heeft – achter vlinders, vogels, kikkers, muizen, kippen en ander gedierte aan. Daardoor zijn de snorharen van zijn zusje nu zo mooi gegroeid dat wij al eigenlijk al van een knevel kunnen spreken.
Op deze foto van ongeveer een jaar geleden had ze nog een Adolf-esque snorretje – kort gebeten en kort gehouden door haar broer. Want als het dan eenmaal kriebelt als je bij elkaar in bed ligt, blijf je bijten. Een korte baardhaar prikt nu eenmaal meer dan een lange, zoals iedereen die wel eens man (of vrouw) met een five o’clock shadow heeft gezoend kan bevestigen.
Een- en tweejarige Friese merries in de wei. Daar mogen ze grazen en socialiseren tot ze drie zomers oud zijn.
Dan moeten ze andere dingen gaan leren. Vooralsnog zijn ze nieuwsgierig, opgewekt en weten ze niet dat je wortels kunt eten.
Strijken wordt een uitdaging – de strijkplank werkt op de katten als een magneet. Het schone textiel, de warme straling van het strijkijzer: onweerstaanbaar.
Chucky klom vanochtend via een dakraam naar de dakgoot en verdween om de hoek naar de voorkant van het huis.
Na een kwartiertje ging ik kijken waar hij zat. Chucky was van de dakgoot op de bovenkant van een luik gesprongen, op weg naar een richel waar een paar kauwtjes zaten. De vogels keken geinteresseerd toe hoe Chucky van het ene luik naar het andere sprong. De bovenkant van de luiken is erg smal. Zelfs voor een lenige kat is het moeilijk om zich om draaien. Er was dus niet echt een weg terug.
De luiken horen bij de ramen van de opkamer – een soort entresol – die zelf ruim vier meter hoog is. De kans dat Chucky bijna zes meter naar beneden zou smakken op het grint was groot, dus wij besloten tot een reddingsoperatie. Chucky zelf zat er nog niet zo mee. Hij was nog niet zo jammerlijk aan het miauwen zoals hij wel eens doet als hij in een boom is geklommen waar hij niet meer uit durft.
De kauwtjes besloten te vertrekken. Chick kwam rellerig aangerend, klom zelf eerst vijf sporten van de ladder op en sprong vandaar naar de vensterbank om het allemaal van dichtbij te kunnen volgen. Inge besteeg de ladder, greep Chucky in zijn nekvel en daalde af met een snorrende kat in haar rechterarm.
De ladder laten we nog maar even voor het huis liggen.
Wij vervoegden ons vandaag aan de Ookmeerweg om Tukje te adopteren en kregen te horen dat zij maandag was ingepikt. (Tukje zat al een jaar in het asiel. Heeft de aandacht in dit blog aan haar plotselinge populariteit bijgedragen? Wil de nieuwe eigenaar van Tukje dat dan even laten weten?)
Onze andere favoriet, Bello, was de zaterdag daarvoor al meegenomen door een hebberig persoon, zodat onze shortlist plotseling tot één kat was gereduceerd! Alexa dan maar?
Toen viel ons oog op Wimpie.
Wimpie zat er nog maar net, vertelde de vriendelijke verzorgster. Hij was een half uur geleden van de quarantaine-afdeling naar Verkoop gebracht. Een rustige kater, volgens het dossier bijna zes jaar oud. Zijn eigenaresse is wegens dementie opgenomen en de tuinman had Wimpie naar het asiel gebracht.
Hij heeft nauwelijks de tijd gekregen om aan zijn hokje daar te wennen, want om twaalf uur ’s middags droegen wij hem triomfantelijk het huis van Tante Katja in. We hebben hem met kattenbak en eten in de rustige voorkamer gezet. Van daaruit sloop hij de schoenenkast in de gang binnen. Kennelijk vond hij dat te geïsoleerd, want even later kwam hij uit zichzelf naar de zonnige huiskamer, waar wij geduld zaten te beoefenen. Wimpie vestigde zich daar onder de bank. Erbij, maar toch op zichzelf.
Toen ik wegging, zat Wimpie nog bedachtzaam onder de bank. Zijn linker snorharen wit, de rechter snorharen zwart. Het klikken van de camera deed hem niet zoveel.
Dat komt wel goed met Wimpie.
Recent Comments