Wat een min of meer vrijblijvend en orienterend bezoek had zullen zijn, werd onverwacht een Serieuze Inspectie. Deze echtparenkamer komt binnen enkele weken vrij. En mijn ouders kunnen er dan in – als zij dat willen. Een kwestie van Enerzijds, Anderzijds, Maar Toch. Het is kleiner dan gehoopt, maar dat enorme donkerbruine wandmeubel rechts maakt dat de huiskamer nog kleiner lijkt.
Maandag moet de officiele beslissing vallen, maar nu al is het al 99% ja. Op z’n godzegendegreeps en het alternatief is pas echt gruwelijk. En dit is best een aardig verzorgingstehuis. Kapper Tonnie knipt er 2,5 dagen per week grijze haren en de SRV-man komt ook 2x weeks langs.
Eenmaal thuis zegt mijn vader: ‘Daar ga ik niet heen.’ Hij vond de kamer afschuwelijk. Wil ik hem daar opsluiten? Over zijn lijk! Hij is woedend. Ik zeg: het moet jullie beslissing zijn. Ik kan jullie niet dwingen. We kunnen verder zoeken, naar een ander tehuis in een andere plek, die jullie beter vinden. Mijn moeder zwijgt. Aangeslagen nemen we afscheid, ik rijd mismoedig weer naar mijn huis. Terug bij af.
De volgende ochtend om half zeven gaat de telefoon. Mijn moeder. Ze zegt: ‘je vader wil je wat zeggen.’
Mijn vader komt aan de lijn. Zegt met een klein stemmetje dat hij akkoord is met de verhuizing. Maar dat hij niet weet, hoe het allemaal moet.
Ik zeg: ‘ik zal het regelen. Ik zal alles regelen. Ik weet dat het moeilijk is. Het is een moedige beslissing. Ik ga aan het werk.’
Geef een reactie