Foto's en verhalen

Categorie: Events (Pagina 2 van 2)

D-Day

Zo kom je zelden in Rotterdam en zo verkeer je er wekelijks.
Aanleiding deze week was Deelderdag: het AOW-feestje van Jules Deelder, bard van de Maasstad, nachtburgemeester van Rotterdam. Er werd ook een boek gepresenteerd – reden waarom ik er voor Boekblad heen ging. Volgens Jules’ dochter Ari (bekend van het gedicht ‘Lieve Ari/Wees niet bang/De wereld is rond/en dat istie al lang .. etc) kunnen wij nu al die eerdere dunne boekjes de Maas inpleuren en vervangen door dit ene, kloeke boekwerk: “Bijna alle verhalen”.
De pensionado zelf liet trots zijn nieuwe tanden zien (rechter bovenhoektand platina) en verklaarde tegenwoordig huppelend naar de tandarts te gaan. Daarna speelde hij ritme-ondersteunend mee in de band New Cool Collective (jazz, latin) van Benjamin Herman, een Buddy Holly lookalike altsaxofonist voor ie ik ter plekke viel als een blok.
Het was een mooie, rauwe avond. Verpletterd & nahummend reed is ’s nachts weer naar huis. Want zo verkeer je wekelijks in Rotterdam en zo heb je er niets meer te zoeken.

Multitasken op de Albert Cuyp

Het is een snapshot dat enige toelichting kan gebruiken. Deze meneer kan mondharmoonica spelen terwijl hij een stokje op zijn neus balanceert. Echt waar. Zijn harmonicabegaafdheid is beperkt (tot in en uitademenen), maar het stokje is vrij kort en dat maakt het extra moeilijk.

Hij verkoopt ook ansichtkaarten van zichzelf waarop je hem dit kunstje op verschillende lokaties ziet doen. Ik heb er drie gekocht, voor 1 euro het stuk –  een koopje.

Hij vertelde me dat hij ook te huur is om op te treden op feesten en partijen. Voor geinteresseerden: overdag is hij meestal op de Albert Cuyp te vinden.

Spelende Priesters

Een van de mooiste foto’s die ik vandaag (deze week, deze maand, dit jaar) heb gezien is deze. Hangt op een tentoonstelling van sociaal-realistische foto’s van Italiaanse fotografen (jaren 50 en 60), maar hoort daar eigenlijk niet thuis.

Mario Giacomelli heet de fotograaf en zijn werk lijkt op impressionistische schilderijen, vol onscherpte en beweging en juist daardoor zo prachtig. De geestelijken in zwarte jurken dansen in een kring in de zon, dus enorme contrasten, je ziet geen details meer.

Alleen de figuren, de zwierende gewaden, de cirkelende beweging en het plezier. En ik hou niet eens van geestelijken. Het is onderdeel van een serie over seminaristen, een opdracht die hij kreeg van de katholieke kerk. Jongens in soutantes die trainen voor het priesterschap, maar waarin de jeugd en het leven op het platteland nog helemaal aanwezig is. Ik heb een nieuwe favoriet: Mario Giacomelli.

 

Nieuwere berichten »

© 2025 Hannah van Herk

Boven ↑