Foto's en verhalen
Over paarden, honden, katten, soms een enkel schaap…
In het asiel lopen de poezen – voor zover zij kunnen opschieten met hun lotgenootjes – vrij rond. Tot mijn verbazing zijn er nogal wat katten bij met overgewicht.
Ook deze slanke schoonheid loopt risico een Mollig Miepje te worden. Zij kan zelf het deksel van het voorraadblik halen.
Boer zoekt vrouw, tante zoekt kat – het is druk op de relatiemarkt. Zo’n vrouw valt nog wel te vinden. Maar een geschikte kat kun je niet zomaar uit het asiel losweken. Eerst moest T.Katja van het asiel een allergietest doen, omdat wij ons bij het eerste bezoek hadden laten ontvallen dat T.Katja ooit allergisch was voor katten.
Een tweede keer gingen we bij een opvangadres kijken naar een kat die als ‘oud doch vitaal’ was omschreven, maar meer een verpleegtehuisgeval bleek te zijn, dat 23 uur per dag lag te slapen en de eigen vacht niet meer schoon kon houden. Geloof nooit zonder meer wat er over de kat in de profielschets staat.
De derde keer had T.Katja haar nichtjes P & H op pad gestuurd. ‘Kiezen jullie maar.’ Gewapend met een longlist van kandidaten (uit de internet-database van het asiel) gingen wij naar het asiel aan de Ookmeerweg. Wij keken en keurden katten. Twee kordate asielpoezenoppassers in het asiel belichtten de karakters van de katten op onze lijst. Wij schrapten rigoreus. En passant lieten wij ons ontvallen dat de kat niet voor ons was. Dat speet de kordaatste poezendame zeer, maar dan konden wij geen kat meenemen.
Nu heeft T.Katja een shortlist met drie kandidaten. Elke kat heeft z’n sterke en minder sterke kanten. Ik aarzel tussen Tukje en Bello. Nicht Paulien gaat voor Tukje. Tante K. zal de knoop doorhakken. Eerst nog een nachtje over slapen.
Denk je dat je je katten na twee jaar wel zo’n beetje kent, weten ze je toch weer te verrassen.
Binnen kunnen ze voedzame brokjes, vers water en af en toe een drupje melk krijgen.
Maar wat willen ze? IJskristallen van de tuintafel likken.
Vanochtend wakker geworden door energiek gespin bij mijn oor. Toen ik mijn hoofd opzij draaide en mijn ogen opende zag ik een donker stukje staart dat afstak tegen het halfduister van de ochtendschemering; Chick had een prooi meegenomen. Ongeveer een seconde later stonden wij alledrie naast het bed: twee eruit geschopt en eentje zelf gesprongen.
Iets later heb ik de doodgebeten diertje op de foto gezet (liggend op de Groene Amsterdammer): gele tandjes, een prachtige vacht, ogen niet zozeer aan de zijkant maar aan de bovenkant van het kopje. Ik denk dat het een jonge rat is.
Na drukke weken met achterlijk veel reizen in Europa waren er achterlijk drukke weken in Amsterdam vol drama – gelukkig niet de mijne, maar het leven begon wel een beetje als laatste benen/wenkbrauwen estafette te voelen. Hoog tijd om te chillen, dus.
Chick ’n Chucky lijken hier wat dat betreft het goede voorbeeld te geven met deze kattenversie van voetjes van de vloer. Dat is echter slechts schone schijn want ze hebben hier ordinair ruzie over wie er in het nieuwe hangende kattenmandje mag.
Wie erin ligt kan weliswaar makkelijk beslopen worden, maar verkeert wat de verdediging betreft duidelijk in het voordeel. Ook deze aanval van Chuck werd door Chicky afgeslagen.
Hoe warm zou het zijn in Birma? Tropisch, vermoed ik. Chick & Chucky, warmbloed Burmezen, blijken in elk geval dol op de sauna. Vooral als-ie aan staat.
De eerlijkheid gebied om te melden dat deze foto is genomen toen de kachel weer uit was. Bij hogere temperaturen liggen ze lager. Maar ze lagen er nu in totaal toch al een half uur in. En als je ze buiten de deur zette, begonnen ze met een pootje aan de deur te krabben omdat ze weer naar binnen wilden.
Roesjka (12) is ondanks haar respectabele leeftijd nog wel te porren voor een spelletje, maar alleen op haar voorwaarden. Als ze de bal heeft, wil ze ‘m niet meer loslaten. Dan moet je wel proberen, en dan draait ze slim steeds van je weg, zodat er niet aan komt. En wanneer je het opgeeft, draait ze zich weer naar je toe: spelen? Bejaardenpakbal, heet dat.
In de achttiende eeuw gingen jonge mensen uit bevoorrechte families op reis om hun opvoeding af te ronden: de grote tour. In de eenentwintigste eeuw gaan sommige poezen op reis ten behoeve van een allround educatie.
Chick en Chucky maakten van de week een zeereis – nou ja, een tochtje op het Slotermeer. Een kleine stap voor de mens, maar voor het gepoeste een uitdaging van heb-ik-jouw-daar.
C&C waren vrij snel redelijk op hun gemak. Ze verkenden de boot van binnen en buiten, liepen voorzichtig over het gangboord en keken geboeid naar de vogels die op het spiegelgladde water dobberden. Maar toen de boot de steiger naderde, sprongen ze allebei, zonder het aanleggen af te wachten, met een elegante sprong aan land – over zeker een meter water. Om daarna opgewonden heen en weer door de tuin te galopperen. Ja, ze zijn slim genoeg om niet in het water te vallen of natte pootjes te halen. Maar zeerotjes worden het denk ik niet.
Dit muisje heb ik gered uit de klauwen van Chucky, die zich – net als zijn zus – tot een ware seriemoordenaar heeft ontpopt. De ene spits- na de andere veldmuis moet eraan geloven. Soms zelfs een vrij grote soort, die ik voor het gemak maar een korenwolf noem. Een beschermde diersoort die in Friesland niet voorkomt. Nee, niet meer.
Gisteren lag er een halve muis op de gang, de andere helft lag een paar meter verderop: uitgebraakt. Kennelijk eten ze de muizen niet meer op, maar ze spelen er nog wel mee. Dat is een rotgezicht en af en toe grijp ik dan toch in.
Deze jongeling heb ik uit de klauwen van Chucky gered, terwijl Chick geinteresseerd zat toe te kijken. (De regel is: wie ‘m vangt, mag ermee spelen).
De poezen namen mijn ingrijpen laconiek op. Op de achtergrond zijn ze vaag te zien, profiterend van de schaduw van de heg. Als ze willen hebben ze over een paar minuten een ander exemplaar.
Burmese stadskatten in training op het Friese platteland. Alle hindernissen worden genomen.
© 2025 Hannah van Herk
Recent Comments