De Wereld Wordt Groter

Na die eerste (chaotische want niet geplande) verhuizing waar ik eerder over schreef, had Tineke tijd nodig om een beetje tot rust te komen. Ze wilde in het begin het slaaphokje helemaal niet meer uit. Nog steeds schiet ze weg als een mens in de buurt komt. De kuikentjes hollen dan mee en verschuilen zich achter  haar vleugels.

Daar zit ze dan, zich groot en breed makend om haar kindertjes af te schermen van het Menselijk Gevaar. Geen goed begin om een vertrouwensrelatie op te bouwen. Tijd dus voor een nieuwe verhuizing – naar een plek waar Tineke zich niet onveilig voelt en de kleintjes kunnen wennen aan een grotere wereld.

Eerst maken we ruimte in de schuur – het tuingereedschap moet even ergens anders wonen. Een houten pallet op de betonvloer, en daar weer wat stro over. Dan pakken we de kleine ren en dragen het van het Oude Kippenhok naar de schuur.

De verhuizing duurt toch nog 20 minuten omdat ik eerst met een harde waterstraal oude kippenpoep wegspuit. Tijdens het schoonmaken heeft Tineke zich met haar kroost verschanst in het slaapgedeelte, terwijl de daarbuiten de weggespoten plakkaten als een bruinige poepstroom richting sloot verdwijnen. Tineke blijft er redelijk rustig onder.

Over belangstelling heeft het jonge gezin niet te klagen. Maar Tineke is niet bang voor andere vogels. Zelfs niet voor de pauwen, wat niet eerlijk is want van pauwen kunnen buitengewoon onaardig zijn tegen andervrouws jonge vogeltjes. Van pauwen hebben deze kuikentjes meer te vrezen dan van ons mensen. Maar hang dat Tineke maar eens aan haar neus.

De kuikentjes vinden het allemaal machtig interessant. Gelukkig zitten ze voorlopig veilig en beschermd achter stevig gaas.