Vier van de zes Van der Hoeven-kinderen staan erop, twee ontbreken: Willy (mijn moeder) was onderweg maar nog niet geboren en van Adriaan (de jongste van de zes) ontbreekt nog ieder spoor.
Deze foto moet rond 1920 genomen in de huiskamer in de Majubastraat (Transvaalbuurt) in Amsterdam, want het meisje rechts is nu 91 en heet al jaren Katja en Wim (links) mist een voortandje – hij is aan het wisselen en is dus een jaar of 6, 7.
Fotograaf was waarschijnlijk oom Jaap (Duijker) die de kinderen van zijn zuster op de gevoelige plaat vastlegde – volgens de meneer van de fotozaak die het negatief heeft gescand is het bijzonder dat-ie thuis werd genomen. De meeste foto’s op glasnegatieven zijn in een fotostudio gemaakt. Oom Jaap hoorde bij de wat meer welgestelde tak van de familie en hij kon zich zo’n camera veroorloven.
De glasplaat komt uit de nalatenschap van Wim – en is zo in Kockengen terecht gekomen bij zijn dochter Willie. (De naam Willem/Willemina was enkele generaties erg populair in de familie).
Categorie: Familieverleden (Pagina 4 van 4)
De kogel is door de kerk & de sleutel van het nieuwe echtparen-appartement van de Vier Dorpen in handen. Nu kunnen we los. Lees verder
Wat een min of meer vrijblijvend en orienterend bezoek had zullen zijn, werd onverwacht een Serieuze Inspectie. Deze echtparenkamer komt binnen enkele weken vrij. En mijn ouders kunnen er dan in – als zij dat willen. Een kwestie van Enerzijds, Anderzijds, Maar Toch. Het is kleiner dan gehoopt, maar dat enorme donkerbruine wandmeubel rechts maakt dat de huiskamer nog kleiner lijkt.
Op de afdeling van mijn ouders is de mrsa (‘ziekenhuisbacterie’) gevonden. En niet alleen op de afdeling, maar ook op mijn ouders.Meticilline Resistente Staphylococcus aureus) is een bacterie die ongevoelig is voor de meeste, gangbare antibiotica. En dus moeilijk te bestrijden. Besmetting met MRSA is vooral gevaarlijk voor mensen met een ernstig verminderde weerstand. Voor zorginstellingen, zoals ziekenhuizen en verpleeghuizen, vormt de bacterie dus een grote bedreiging. Lees verder
De extra huiskamer is nu slaapkamer geworden. De hele familie hielp mee met sjouwen, koffie zetten, tonijnsalade maken en oude dingen nieuwe plekken geven. Broer en echtgenote kwamen elk met hun eigen auto, elk met 1 kind erin, beiden in de veronderstelling dat de oudste zoon in de andere auto zat, totdat iedereen gearriveerd was en wij moesten concluderen dat Hugo vergeten was en nog in Kampen zat. Hij zal het zelf niet erg hebben gevonden (de hele middag ongestoord computeren is ook leuk), maar voor ons was het jammer want de spierkracht van een 15-jarige hadden we goed kunnen gebruiken.
Ze hebben geen spreekuur in het verpleegtehuis waar mijn moeder sinds een week woont – je mag de hele dag door op bezoek komen, maar dit is een schrale troost. Mijn vader komt elke middag langs – ook dit is slechts een schrale troost. Dat er vrij snel mensen voorhanden zijn om je naar de wc te brengen, is een schrale troost. Dat niemand je krant zal stelen omdat geen van de medebewoners een krant of een boek leest, is een schrale troost. Lees verder
De pest aan mijn nieuwe telefoon is dat de foto’s die ik ermee maak, zo slecht zijn. Dit is een onscherpe foto van mijn vader. Maar misschien is Onscherp wel mooi symbolisch hier, want mijn vader is in het echte leven ook wat onscherper aan het worden.
Ik wilde indruk op hem maken door een foto van hem te maken, die hem te laten zien op de display van mijn telefoon, die dan door te sturen, zodat hij zichzelf dan 1 minuut later op het web op zijn eigen computerscherm zag.
Mijn vader was echter niet onder de indruk. Hij ziet het verschil niet tussen deze en alle andere familiefoto’s op de computer. Mijn broer heeft een digital photoframe voor hem gekocht, en daar alle 5000 digitale fotobestanden van zijn eigen computer op gezet. ’s ochtends tussen 10 en 12 uur, en’s middags tussen 2 en 5 komen die beelden langs, 10 seconden per foto. Oude trouwfoto’s, foto’s van ooms, tantes, families, totaal onbekenden, vakantiefoto’s van mijn broers gezin en heel erg veel foto’s van de kleinkinderen, alles door elkaar. Hij zit er uren naar te kijken.
Na de hoofdbrekens over andermans jaarwisselwensen heb ik op de valreep mijn eigen gemaakt, Lees verder
Het Kerstkaartdilemma is opgelost. Lees verder
Vandaag met mijn moeder naar de kerstlunch van de dagopvang van het verpleegtehuis in B. Als plaatsvervanger, want mijn vader wilde niet mee wegens onlangs opgelopen pleinvrees. In dat verpleegtehuis heb ik als meisje “Ik zie een poort wijd open staan” gezongen voor oude zieke mensen. Dat gaf toen een heel goed gevoel. Lees verder
Recent Comments