Foto's en verhalen
Over kippen, pauwen, parelhoenders, goudfazanten en buizerds.
Ik ben een parelhaan, mijn vrouw een parelhen,
twee parelhoenders dus, en uit dezelfde ren.
Wij hebben, welgemoed,
Een tweeling uitgebroed.
Ze hebben nog geen kam of lel,
Maar, weet u, dat komt later wel.
En rechts ziet u mijn buurvrouw Griet.
Een groter kletskous ken ik niet.
Lees verder
Het goede nieuws is dat ’t prima gaat met de overgebleven vier kuikentjes.
Het slechte nieuws: de dag na de eerste verhuizing bleken vier kuikentjes te zijn bezweken – door de stress van de verhuizing, omdat ze uiteindelijk toch niet onder Tineke’s vleugels zijn gekropen en onderkoeld raakten, wie zal het zeggen. Zij krijgen een luchtbegrafenis in het weiland over de sloot. In de natuur wordt alles hergebruikt.
Tineke had een plekje gevonden in het Oude Ongebruikte Kippenhok waar ze ongestoord eieren legde. Het is nogal laat in het jaar voor kuikentjes, maar dat was voor Tineke geen bezwaar. Toen we erachter kwamen waar ze zat, besloten we het maar zo te laten; Tineke had gewonnen en we zouden wel zien hoe het verder ging.
Gisteren trof ik haar aan met een schattig kuikentje op haar rug. Het zocht snel dekking toen de deur openging en er een Mens binnenstapte. Lees verder
De Sylboade, wie kent haar niet? Wereldberoemd in Heeg. Zoals alle dorpskranten heeft De Sylboade een rubriek waarin een dorpsbewoner – vaak maar niet altijd een nieuwkomer – wat meer over zichzelf vertelt. Lees verder
Een middag op het gras. Dirkje de Haan (als je hem zo ziet zou je niet zeggen dat hij doodsbang is voor mannetjespauwen, Pake de Pauw (slechts op bezoek, hij is een ongenode gast) en hysterisch voedende mussen.
In de categorie Vogels wint hij het qua persoonlijkheid van alle andere, zelfs van de kookaburra: de emoe. Na de struisvogel is de emoe de grootste nog levende vogelsoort en de grootste van Australië. De foto’s hierboven zijn van dierentuin emoes, die bliksemsnel – en ik bedoel echt: bliksemsnel! – de door de dierentuin speciaal hiervoor aangeboden biscuitjes uit je handen rukten. Die ogen! Die doordringende blik waarmee ze je aankijken en die lijken te zeggen: ik ken jou soort. Pas op. Ik hou je in het snotje. Pas op.
Maar we hebben ook een emoe in het wild gezien. In Western Australia, in Nambung National Park. Daar is een gebied dat de Pinnacles heet en vol staat met formaties van kalksteen (limestone). Heel mooi en een tikje surrealistisch. Tegen zonsondergang rende er opeens een emoe door het beeld. Heel hard, met grote stappen. Ik denk niet dat die voor een biscuitje zelfs maar zou afremmen.
Zomer, herfst, winter, lente: in Dorpstraat ons dorp gaat het voederen der vogels gewoon door.
Als de kauwtjes bezig zijn, wagen zich geen andere vogels op het balkon. Maar die zijn kennelijk even voldaan en nu zien de mussen hun kans schoon.
Chicky holt met een alarmerend miauw het huis in om mij haar nieuwe muis te laten zien. Ik pak mijn camera en zwiep ze allebei naar buiten. Zoals verwacht gaat ze met de muis ballen in het gras. Uiteindelijk bevalt me de foto waarin muis en kattenkop buiten beeld zijn gesprongen het beste. Hij is energiek en toch vrolijk. Zo is Chicky bijna een kangoeroe.
Kip Leentje, die al sinds 8 februari verbeten aan het broeden is, heeft na precies 21 dagen haar eerste kuiken binnen – of liever: buiten. Deze kleine dondersteen, beduusd, nog wat vochtig en ongetwijfeld vermoeid van het eischaal-hakken is de eerste. Het is een feestelijke dag. De poezen dansen opgewonden rond het hok en wij eten er een – onbebroed – eitje op.
22 dagen broeden op 10 eieren, en waarvoor? Voor 1 dood kuikentje, 8 inmiddels rotte eieren en één vitale nakomeling. Maar deze kip gaat gewoon door. En Chucky neemt er een voorbeeld aan.
© 2025 Hannah van Herk
Recent Comments