Foto's en verhalen
In het gedicht ‘Literatuur’van Annie M.G. Schmidt werkt de hoofdpersoon aan haar algemene ontwikkeling door steeds nieuwe verhoudingen aan te gaan:
Toen ik verloofd was met René
die zoveel hield van Hemingway,
las ik het werk van Hemingway
omdat dat werk me zoveel dee.
Maar toen het uit was tussen ons
toen kreeg ook Hemingway de bons. Lees verder
Mijn vriendin Dia logeert hier een paar dagen. We gaan met de honden wandelen, maar een gierende koude wind heerst rondom het huis. We gaan dus niet naar de Vervallen Boerderij naar Greonterp en ook niet naar het Heeger Heempark, want daar waren we gisteren al. We rijden naar naar mijn favoriete park in Sneek. Daar wordt je beschut door oude bomen met bordjes die uitleggen waar je naar kijkt.
Achter het bord ‘Kaukasische vleugelnoot’ staat een oude, gespleten boom, bij elkaar gehouden door metalen pinnen. Ik klim in de boomstam terwijl Dia een foto van mij maakt door een holle, afgezaagde zijtak. Lees verder
Opfrisser
Ik pak de bovenste doos met back-up-cd’s onderuit de kast. Mijn archiveringssysteem is altijd grillig geweest. Nu heb ik externe harde schijven, maar vroeger ging het op dvd’s, waarop de foto’s voornamelijk chronologisch zijn opgeslagen, maar er zijn ook tientallen dvd’s met slechts een paar trefwoorden erop gekrabbeld. Lees verder
We zoefden deze zonnige zaterdagochtend met auto, trailer en paarden naar de manege. Onderweg passeerden vele weilanden, waaronder ook eentje met schapen. De meesten graasden, sommige lagen te herkauwen in het gras. Ik vond het er gezellig uitzien. Maar Inge’s getrainde oog zag wat anders. Ze remde. “Daar ligt een schaap op de rug.”
Een schaap dat op de rug ligt, dat is slecht nieuws. Het is levensbedreigend. In deze tijd van het jaar lopen schapen extra risico om op hun rug terecht te komen. Door een zware vacht of omdat ze drachtig zijn, zijn ze topzwaar en kunnen niet meer zelf overeind komen. Dan kan het gas dat de schapenpens aanmaakt er niet uit (normaal boert het schaap dit uit tijdens het herkauwen). Dat gas zet uit en drukt de longen dicht. Ze zal stikken.
Of dit schaap nog leefde, wisten we niet; het lag wel erg stil. We konden er ook niet bij: er was een brede sloot tussen ons en het schaap. We reden verder, namen bij Harich de eerste weg rechts en daarna zodra het kon nog een keer rechts – het dorp weer uit. Toen waren we op de weg aan de andere kant van het weiland en daar was een dammetje dat toegang gaf. We klommen over twee hekken en renden over het hobbelige gras naar het schaap. Nou ja, rennen. Inge rende. Ik hobbelde er zo snel als mijn longen toelieten achter haar aan. Ik moet echt meer aan mijn conditie doen. Hijgend greep ik tijdens het hobbelen mijn telefoon. Wie weet viel er iets te filmen.
Toen we dichterbij kwamen, begon het schaap te spartelen. Dat zag er een beetje zielig uit, die hulpeloze pootjes die tevergeefs luchtzwemmen. Maar Inge werd er blij van, vertelde ze later, want het betekende dat we op tijd waren.
Ze pakte het schaap bij zijn kop zette haar op haar kont. En toen rolde ze het schaap over haar kont naar voren en: Hopla! het schaap stond. Een beetje wankel eerst, maar toch. Ik had verwacht dat ze het schaap opzij zou rollen, maar dat, legde Inge uit, is riskanter. Dan kunnen er draaiingen in de baarmoeder of de darmen komen. De kop-kont-rol is beter. Al is ook opzij draaien beter dan het schaap op de rug laten liggen. Want dan gaat ze zeker dood.
We liepen tevreden terug over het weiland naar de auto. Iets over negenen en nu al levensreddend bezig geweest! Het was al meteen al een mooie dag.
In plaats van wat foto’s en tekst – over zagen, vlakken, schaven, hakken, beitelen en schuren, schuren, schuren – leek het me aardig om eens een filmpje te maken.
Achteraf realiseerde ik me dat dit beter gaat als je van tevoren een verhaal in je hoofd hebt, en daar ter plekke de beelden bij maakt. Daaraan heb ik helemaal niet gedacht terwijl ik bezig was aan mijn slaapkamerkastje, zodat dit filmpje meer een veredeld soort diaserie-met-muziek is geworden.
Maar als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Hopelijk word ik in volgende filmpjes wat beter in het vertellen van het verhaal.
We rijden naar Wervershoof om hout te halen. Denk: een plank van ongeveer drie meter lang, minstens 60 cm breed en drie tot vier cm dik. Wervershoof ligt in Noord-Holland, tussen geboortplek van de Opperdoezer Ronde en het Theo Koomen Museum. Hier verzaagt familiebedrijf Neefjes bomen tot schaaldelen: ruwe planken met de schors er nog aan.
Dit wordt de basis voor het Opvanghuis voor Gescheiden Sokken.
Lees verder
De Sylboade, wie kent haar niet? Wereldberoemd in Heeg. Zoals alle dorpskranten heeft De Sylboade een rubriek waarin een dorpsbewoner – vaak maar niet altijd een nieuwkomer – wat meer over zichzelf vertelt. Lees verder
Hier is Haasje. Eigenlijk meer een gehaakt wezen zonder equivalent in de dierenwereld – maar voor mij is het Haasje. Haasje heeft geen gender en Haasje waakt over Elisabeth.
Ik vind dat er iets heel rustgevends van Haasje uitgaat. Dat komt waarschijnlijk mede door de eigenzinnige oortjes. Haasje is schalks, maar straalt tegelijkertijd solidariteit en meelevendheid uit.
Haasje doet mij bovendien altijd denken aan het refrein van het liedje dat ik achter in de auto als zesjarige met hoog, schel stemmetje op volle sterkte in het oor van mijn vader zong – een dialoog tussen een hertje en een haasje in het bos: “Hertje, hertje help mij toch / straks schiet mij de Jager nog / Haasje, haasje kom maar hier / en reik mij de hand.”
Aan de hulptroepen zal het niet liggen, (foto: Inge)
© 2025 Hannah van Herk
Recent Comments